Month: April 2008

จาก PANTIP.COM : X6516577 ตะลึง!!! เรียนสูงๆ ไปทำไม ถ้าสุดท้ายต้องมาตายเพราะอกหัก!!! ผลวิจัย เด็กไทยอ่อนต่อโลก ฆ่าตัวตายเพราะอกหักมากที่สุด!!!

ความคิดเห็นที่ 35

มีพระรูปนึงเทศน์บอกว่า  ความเครียดบางคนเหมือนเอาหนังสือซ้อนกันเป็นตั้งๆ   พอวางหนังสือเข้าไปอีกเล่ม  มันก็ล้มครืนลงมา  เหมือนชีวิตคนคนหนึ่ง  ที่เราไม่สามารถก้าวล่วงเข้าไปในรายละเอียดของชีวิตเขาได้  ดังนั้น เราไม่เข้าใจหรอก  ในเมื่อเข็มไม่แทงใครย่อมไม่เจ็บ

ยกตัวอย่างเพื่อนพี่ชายเรา  ฆ่าตัวตาย หนังสือพิมพ์ลงว่า  ฆ่าตัวตายเพราะน้อยใจที่โดนพ่อด่า  จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่เลย  หนังสือพิมพ์ก็คือหนังสือพิมพ์  แต่เพื่อนพี่มีความกดดันมากมาย  ทะเลาะกับที่บ้านมาตลอด  มีปัญหาการเรียน 

บางคนที่ฆ่าตัวตาย  อาจเข้มแข็งกว่าคนที่ตำหนิเขาก็ได้  เราอยากถามหน่อย  ถ้าคนคนหนึ่ง  แม่เป็นอัมพาต  ลูกสาวเป็นโรคทางสมอง  โอกาสลับเลือนเต็มที่  ค้าขายไม่พอกินพอใช้  ติดหนี้สินเพราะเงินที่ต้องเอามารักษา  ตัดสินใจฆ่าตัวตาย  แต่คนภายนอกคิดว่า  ฆ่าตัวตายเพราะเป็นหนี้สิน  นี่เป็นตัวอย่างจริงๆ ที่อยากให้ฟัง  ก่อนจะที่ตัดสินใจตำหนิคนฆ่าตัวตาย  เพราะทุกชีวิตอยากเกิดมาสุขสบาย  อยากสมหวัง  อยากมีความสุขด้วยกันทั้งนั้น

สำหรับเรื่องทำแท้ง  ก็เหมือนกัน  เราเองก็มีญาติที่ทำแท้ง  ถ้าหากคุณไม่รู้รายละเอียด  100%  อย่าตัดสินใจว่าเขาผิด  เขาไม่ดี 

อยากบอกว่า  ทุกคนอยากดี  อยากมีความสุขด้วยกันทั้งนั้น

แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 51 15:58:01

จากคุณ : nuch_tiew – [ วันเถลิงศก (15) 15:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 41

คนฆ่าตัวตาย ส่วนใหญ่มีปัจจัยรวมตัวเหมือน คห35 ครับ
ผมก็มีเพื่อนฆ่าตัวตาย เพราะคิดมาก
ส่วนตัวผมวิเคราะห์ว่า ต้องมีเรื่องปัจจัยหลักที่แย่ๆก่อน1เรื่อง อาจจะอกหัก ผิดหวังเรื่องเพื่อน เรื่องเรียน

ถ้าแย่อย่างเดียวคนนั้นยังรอดจากภาวะกดดันให้ฆ่าตัวตาย แต่เผอิญเวลานั้นเกิดซวยซ้ำซ้อน หันไปหาใครคาดเดาคำตอบแล้วก็ผิดหวังกลับมาอีก ทำให้เห็นความจริงบิดเบี้ยวซ้ำซาก มองหาตัวตนในโลกไม่มี จุดประกอบกันหลายจุดนี่แหละที่จะทำให้คนฆ่าตัวตาย ขอเพียงแค่ให้โลกมืดมนนี้มีตำแหน่งที่ว่างสำหรับให้ตัวตนเค้าอยู่ ในที่เดิมที่เค้าเคยอยู่ ให้เค้ามีตัวตนอยู่ในโลก อาจจะมีคนไปพูดคุยถูกจังหวะแค่ประโยคเดียวเค้าก็ตื่นเพราะเค้ารู้แล้วว่ามีตำแหน่งให้เค้ายืนอยู่บนโลกนี้ หรือบางคนเอามีดกรีดแขนเพื่อให้รู้สึกเจ็บปวด ความเจ็บปวดมันเรียกให้เค้ารู้สึกถึงชีวิต บางคนกินยาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้าง แต่ละคนก่อนฆ่าตัวตายเค้าต้องทดลองเรียกหาตัวตนเองที่สะท้อนอยู่ในสังคมมาก่อนแล้ว แต่บังเอิญจังหวะนั้นเค้าเรียกหามุมไหนก็ไม่เจอจริงๆ สิ่งนั้นเป็นด้ายเส้นเล็กๆที่พร้อมจะขาด จนทำให้คนฆ่าตัวตาย

อย่างห้องสวนลุม ผมว่าคงมีคนคิดฆ่าตัวตายจริงๆมาโพสหลายคน แต่พอดีโพสไปแล้วมีคนตอบ ตำแหน่งตัวตนเค้ากลับมามีที่ยืน เค้ารู้สึกได้ว่ายังมีตัวตนในโลกอินเตอร์เน็ต ความคิดฆ่าตัวตายมันก็ลดลง

จากคุณ : หลับตา – [ วันเถลิงศก (15) 20:21:54 A:118.172.243.78 X: TicketID:173601 ]

จากข้อมูลความคิดเห็นด้านบนแล้ว อืมมม ก็จริงนะ เมื่อคนเราหาที่ยืนบนโลกไม่ได้ เพราะจะด้วยเหตุการณ์อะไรก็ตาม จะรู้สึกไปเองหรือไม่ ก็แล้วแต่ ด้วยอารมณ์ที่โดนบีบคั้นแบบสุด ๆ เหตุการณ์แบบนี้ก็เกิดขึ้นได้กับทุกคนครับ ทั้งสองความคิดเห็นนี้ผมชอบนะ เพราะได้เปิดโลกในมุมอีกมุมหนึ่ง ที่นอกเหนือจากความคิดเห็นแนวซ้ำเติม และด่าทอคนฆ่าตัวตายครับ

การแก้ปัญหาด้านการฆ่าตัวตายในแนวทางง่าย ๆ แต่ทำยากคือ

เปิดรับความคิดเห็นที่ต่างกับตนเอง ให้คนคนนั้นได้ระบายในสิ่งที่เค้าอัดอั้นมานาน ให้มันไหลบ่าออกมาในช่วงเวลาที่เราควบคุมได้ เมื่อความอัดอั้นได้ถูกระบาย คนที่กำลังคิดเรื่องจะฆ่าตัวตายก็จะรู้ว่า มีคนที่ฟังสิ่งที่เค้าพูดอยู่อีกหลายคนครับ การซ้ำเติมบางครั้งไม่ได้ช่วยอะไร มีแต่จะทำให้สถานะการณ์แย่ลง แต่การแนะนำเป็นก็สมควรทำ เส้นบาง ๆระหว่างแนะนำกับซ้ำเติมบางครั้งก็บางจนถูกเข้าใจผิดได้ง่ายมาก ๆ ตรงนี้ผมว่าคนต้องระวังให้มาก ต้องรักษาสมดุลให้มากเข้าไว้

แล้วพบกันใหม่ ;)

จาก ปรัชญาเซน

เรื่องธรรมชาติมนุษย์ จีนเน้นเรื่องหยินและหยางแต่พุทธพูดถึงกุศลกับอกุศล โดยให้พยายามตัดอกุศลและมุ่งแสวงหากุศล แนวคิดของพุทธเช่นนี้ไม่ค่อยจะเข้ากับทัศนะของชาวจีน เพราะจีนถือว่าธรรมชาติของมนุษย์คือความสมดุลระหว่างหยินและหยาง ไม่เน้นด้านหนึ่งแล้วตัดอีกด้านหนึ่งเหมือนกับพุทธ ดังนั้น คนในอุดมคติจึงไม่เป็นที่ไม่ตัดกิเลสทีเดียวแต่เป็นคนที่ทำให้หยินและหยางสมดุลกันมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ นั่นคือ การทำให้ชีวิตเป็นไปตามธรรมชาตินั่นเอง

อิทธิพลเรื่องการทำตัวให้สอดคล้อง (เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ) อันที่จริงแนวนี้พุทธก็สอน แต่มักไม่มีใครให้ความสำคัญและใช้กัน นอกจากพวกเซน คือ พุทธมักคิดว่าเราอยู่ในธรรมชาติ แต่ให้พยายามตัดหรือจัดธรรม-ชาติ แต่ เซนสอนว่า ให้เราอยู่ในธรรมชาติตามที่มันเป็นอยู่

จาก ปรัชญาในวรรณกรรมของจีน

ปรัชญานิตินิยม ( ถือว่าเป้าหมายย่อมสำคัญกว่าวิธีการ ) ตัวอย่างเช่น โจโฉ ซึ่งรับอิทธิพลของฮั่นเฟย จึงมีชีวิตแบบพาตัวเองเข้าสู่วงการการเมืองเพื่อป้องกันสิทธิประโยชน์ของตัวเอง ทำงานโดยยึดเป้าหมายเป็นสำคัญกว่าวิธีการ ( แนวคิดแบบนี้ไม่ค่อยเข้ากับสังคมไทยเพราะคนไทยรับอิทธิพลของพุทธอย่างเหนียวแน่นกว่า )

อืมมมม เข้ากับสถานะการณ์ตอนนี้จริง ๆ

จาก

copy & paste กันทั้งโลก

ที่ผ่านมาผมว่านักเรียนไทยเยอะว่าชอบ copy & paste ไม่ยอมใช้กำลังในเรียนรู้เองเพื่อฝึกฝนทักษะในการเรียนรู้ให้กลายเป็นความรู้ติดตัว

ที่จริงแล้วปัญหานี้ไม่ใช่เป็นเฉพาะนักเรียนไทย แต่เป็นทั่วโลกครับ

อ่าน Student Initiative เราจะพบว่าโลกใบกลมๆ ของเราใบนี้นั้น ระบบการศึกษาไม่ได้สร้างคนที่มีความรู้อีกต่อไปแล้วครับ

ในปัจจุบันนี้เราหาคนที่มีวุฒิการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับ "คอมพิวเตอร์" ได้ไม่ยาก แต่หาคนที่สามารถทำงานจริงได้ยากเหลือเกิน

บางคนทำงานจริงได้แต่ขาดความมานะพยายาม ทำงานจับจดไม่ตั้งใจจริง ก็เป็นปัญหาไปอีกขั้น

คนที่มีความรู้และมีความมานะพยายามในการเรียนรู้นั้นเป็นสิ่งที่หายากมากในโลกปัจจุบันครับ

ปัญหาของนักคอมพิวเตอร์ในปัจจุบันที่เจอมา จากสภาพแวดล้อมของตัวเอง และการได้สัมผัสกับหลาย ๆ คน ก็พบว่ามักจะแก้ปัญหาไม่ค่อยเป็นด้วยส่วนหนึ่ง โดยน่าจะเกิดจากชีวิตที่ผ่านมาไม่ค่อยได้พบเจอการแก้ปัญหาในด้านนั้น ๆ มากพอ

ผมขอนำคำคมจากการ์ตูนพิชัยยุทธ์ซุนวู ของหลี่จื้อชิง ที่แปลเป็นไทยเล่าสู่กันฟังสักประโยคหนึ่ง

ความรู้จากตำราเป็นเพียงทฤษฎีหากปราศจากประสบการณ์ที่แท้จริง ย่อมไม่อาจซึมซับถึงแก่นแท้ของมัน คุจเดียวกับหุ่นหญ้าฟางที่สวมใส่ชุดเกราะแม้นจะดูน่ายำเกรงแต่สู้รบมิได้ (เล่มที่ 1 หน้าที 47)

จากคำคมนั้นน่าจะบอกอะไรหลาย ๆ อย่างในการทำงาน ครั้งเพิ่งเรียนจบในสายงานวิชาชีพต่าง ๆ ในปัจจุบันได้เป็นอย่างดี ในปัจจุบันนั้นโลกเปลี่ยนไปมาก ผู้ที่จบออกมานั้นได้รับความคาดหวังจากสังคม และรวมไปถึงผู้ว่าจ้าง ไม่ว่าจะทำงานกินเงินเดือน หรือรับงานส่วนตัว ที่เป็นายของตนเองก็ตามที่ ก็ล้วนแล้วแต่ต้องมีคำว่าลูกค้า และผู้ว่าจ้าง ซึ่งไม่ต่างอะไรกับการทำงานกินเงินเดือนที่เจ้านายที่เราจ่ายเงินเดือนคือผู้ว่าจ้างหรือลูกค้า และเราคือคนทำงานให้เค้า เพียงแต่ต่างกันในด้านความมั่นคงที่มากกว่าหน่อย เท่านั้นเอง

ซึ่งความคาดหวังที่ว่าผู้สำเร็จการศึกษาออกมาในระดับต่าง ๆ น่าจะมีความรู้ในด้านนั้น ๆ มากพอ ซึ่งในที่นี้ผมหมายถึงระดับ ป.ตี และระดับสายวิชาชีพต่าง ๆ ด้วย ที่น่าจะมีพื้นฐานความรู้พอที่จะประกอบอาชีพได้บ้างแล้ว ไม่มากก็น้อย เพราะอย่างน้อย ๆ ก่อนจบออกมาก็น่าจะได้ผ่านการฝึกงานและการทำรายงานเพื่อจบซึ่งมีเนื้อหาในการใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมากจริง ๆ เพื่อสร้างสิ่งใด ๆ ก็ตามออกมา ด้วยตัวของตนเอง

แต่ว่าในปัจจุบันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น หลาย ๆ คนที่ผมพบเจอมามีความมุมานะต่ำลงอย่างน่าใจหาย ซึ่งหลาย ๆ คนความรู้ในด้านทฤษฎีนั้นดีเยี่ยม แต่เมื่อนำมาปฎิบัติจริง ๆ แล้วกลับทำไม่ได้ ซึ่งน่าเสียดายความรู้เหล่านั้นที่ไม่สามารถนำมาใช้งานให้เกิดผลได้ ซึ่งผมมองว่าขาดการขัดเกลาและฝึกฝนมากพอระหว่างเรียน หรือยามว่าง ปัญหาพวกนี้นับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้นด้วยเหตุผลด้านสิ่งเร้าที่เพิ่มสูงขึ้นมาก ๆ ด้วยเช่นกัน

การที่ไม่ได้ทดลองทำ ได้แต่สักว่า copy/paste นั้นทำให้การนำไปประยุกต์ใช้ หรือการแก้ปัญหาต่าง ๆ เนื้องจากติดปัญหาระหว่างการทำงานต่าง ๆ นั้นยังผลไปให้เกิดปัญหาเรื่องคิดไม่เป็นตามมา การเข้าถึงข้อมูลเหล่านี้ง่ายขึ้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญเท่ากับว่า จิตสำนึกในการนำความรู้เอาไปใช้งานนั้นต่ำลง ด้วยความที่คอมพิวเตอร์เมื่อต่อ internet แล้วนั้นสัพความรู้ต่าง ๆ พลั่งพลูกันเข้ามาสู่เครื่องผู้ใช้งาน การ copy/paste ทำได้ง่าย และในทางกลับกัน ถ้าเป็นห้องสมุด ผู้ที่จะทำรายงานต้องดั้นด้นไปที่ห้องสมุดและไล่ค้นหาที่ละเล่ม และต้องสรุปย่อเนื้อหาที่จำเป็นลงมาแทน ซึ่งการคัดลอกมาทั้งหมดแบบใน computer นั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากมากในบางเรื่องที่มีเนื้อหายาว ๆ ซึ่งถ้าใช้การสรุป หรือย่อความ จะทำให้ใช้เวลาในการเขียนน้อยกว่า แต่ใช้เวลาอ่านและทำความเข้าใจเยอะกว่า เมื่อได้อ่าน มือได้เขียน สมองได้คิดสรุปเนื้อหา ความเข้าในที่ได้จากเนื้อหาเหล่านั้นก็มีมากขึ้น ผิดกับการใช้ computer ที่ลาก และ copy ก็ได้เนื้อหาทั้งหมดมาแล้วโดนไม่ได้สรุป หรือทำความเข้าใจเรื่องเหล่านั้นอย่างถี่ถ้วน ยังผลถึงตอนสอบ และอภิปรายหน้าชั้นเรียนในกรณีที่เนื้อหานั้น ๆ ถูกนำไปใช้ในการนั้นด้วย ซึ่งยังผลต่อไปในเรื่องของการสื่อสารกับผู้อื่น

ซึ่งเมื่อผู้อภิปรายไม่เข้าใจเนื้อหาเหล่านั้นเป็นอย่างดี ผู้ฟังก็ได้รับข้อมูลที่ผิดพลาด ต่อไปเป็นทอด ๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก ๆ ถ้าคนอภิปรายเป็นคนที่มีอธิพลต่อสังคมมาก ๆ

ปัญหาสำคัญไม่ใช่สิ่งที่เราไม่รู้ แต่เป็นสิ่งที่เรารู้ แต่รู้ไม่จริง
An Inconvenient Truth

สิ่งเหล่านี้ขึ้นอยู่กับจิตสำนึกของคนใช้งานเครืองมือที่เรียกว่าคอมพิวเตอร์แล้วหล่ะครับว่าจะทำยังไง ถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่ในอนาคต

ปล. อันนี้เป็นเนื้อหาที่ด้นสด ๆ อาจจะวน ๆ งง ๆ หน่อยนะครับ ;)