จาก ปรัชญาเซน
เรื่องธรรมชาติมนุษย์ จีนเน้นเรื่องหยินและหยางแต่พุทธพูดถึงกุศลกับอกุศล โดยให้พยายามตัดอกุศลและมุ่งแสวงหากุศล แนวคิดของพุทธเช่นนี้ไม่ค่อยจะเข้ากับทัศนะของชาวจีน เพราะจีนถือว่าธรรมชาติของมนุษย์คือความสมดุลระหว่างหยินและหยาง ไม่เน้นด้านหนึ่งแล้วตัดอีกด้านหนึ่งเหมือนกับพุทธ ดังนั้น คนในอุดมคติจึงไม่เป็นที่ไม่ตัดกิเลสทีเดียวแต่เป็นคนที่ทำให้หยินและหยางสมดุลกันมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ นั่นคือ การทำให้ชีวิตเป็นไปตามธรรมชาตินั่นเอง
อิทธิพลเรื่องการทำตัวให้สอดคล้อง (เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ) อันที่จริงแนวนี้พุทธก็สอน แต่มักไม่มีใครให้ความสำคัญและใช้กัน นอกจากพวกเซน คือ พุทธมักคิดว่าเราอยู่ในธรรมชาติ แต่ให้พยายามตัดหรือจัดธรรม-ชาติ แต่ เซนสอนว่า ให้เราอยู่ในธรรมชาติตามที่มันเป็นอยู่
ปรัชญานิตินิยม ( ถือว่าเป้าหมายย่อมสำคัญกว่าวิธีการ ) ตัวอย่างเช่น โจโฉ ซึ่งรับอิทธิพลของฮั่นเฟย จึงมีชีวิตแบบพาตัวเองเข้าสู่วงการการเมืองเพื่อป้องกันสิทธิประโยชน์ของตัวเอง ทำงานโดยยึดเป้าหมายเป็นสำคัญกว่าวิธีการ ( แนวคิดแบบนี้ไม่ค่อยเข้ากับสังคมไทยเพราะคนไทยรับอิทธิพลของพุทธอย่างเหนียวแน่นกว่า )
อืมมมม เข้ากับสถานะการณ์ตอนนี้จริง ๆ